پرسه های شبانه

 

اول سلام و بعد........

پرسه های شبانه

ماییم و پرسه های شبانه: همین وبس

تا بانگ صبح،شعروترانه: همین و بس

                                                   فرجام ماجرای بد روز را مپرس

                                                   خوش باد قصه های شبانه، همین و بس

بعد از من و تو-از من وتو-یادگار چیست؟

یک مشت داستان وفسانه: همین وبس

                                                 مشتاقم و به خاطریک لحظه دیدنت

                                                آورده ام هزار بهانه : همین و بس

یک روح شرحه شرحه و یک جسم چاک چاک

از من جز این مجوی نشانه: همین و بس

                                               تنها-در این حوالی متروک،روح من

                                              با یاد توست شانه به شانه: همین و بس

چون عابری-خلاصه بگویم-در این مسیر

ماندیم زیر چرخ زمانه: همین و بس

                                                                                       یا هو

آه دختر ...

سلام به همه دوستای خوبم. این بار یه شعر رو واستون میذارم. خودم این شعر رو خیلی دوست دارم امیدوارم شما هم خوشتون بیاد:

بانگ برداشتم : آه دختر
 وای ازین مایه بی بند و باری
 بازگو ، سال از نیمه بگذشت
از چه با خود کتابی نداری ؟
می خرم ؟
 کی ؟
همین روزها
 آه
 آه ازین مستی و سستی و خواب
 معنی ی وهده های تو این است
 نوشدارو پس از مرگ سهراب
از کتاب رفیقان دیگر
نیک دانم که درسی نخواندی
دیگران پیش رفتند و اینک
 این تویی کاین چنین باز ماندی
 دیده ی دختران بر وی افتاد
 گرم از شعله ی خود پسندی
 دخترک دیده را بر زمین دوخت
شرمگین زینهمه دردمندی
گفتی از چشمم آهسته دزدید
چشم غمگین پر آب خود را
 پا ،‌ پی پا نهاد و نهان کرد
پارگی های جوراب خود را
بر رخش از عرشق شبنم افتاد
چهره ی زرد او زردتر شد
 گوهری زیر مژگان درخشید
دفتر از قطره یی اشک ، تر شد
اشک نه ، آن غرور شکسته
بی صدا ، گشته بیرون ز روزن
پیش من یک به یک فاش می کرد
 آن چه دختر نمی گفت با من
 چند گویی کتاب تو چون شد ؟
 بگذر از من که من نان ندارم
 حاصل از گفتن درد من چیست
دسترس چون به درمان ندارم ؟
خواستم تا به گوشش رسانم
 ناله ی خود که : ای وای بر من
وای بر من ، چه نامهربانم
 شرمگینم ببخشای بر من
نی تو تنها ز دردی روانسوز
 روی رخسار خود گرد داری
 اوستادی به غم خو گرفته
همچو خود صاحب درد داری
 خواستم بوسمش چهر و گویم
ما ، دو زاییده ی رنجچ و دردیم
 هر دو بر شاخه ی زندگانی
برگ پژمرده از باد سردیم
لیک دانستم آنجا که هستم
 جای تعلیم و تدریس پندست
 عجز و شوریدگی از معلم
 در بر کودکان ناپسندست
بر جگر سخت دندان فشردم
در گلو ناله ها را شکستم
 دیده می سوخت از گرمی ی اشک
لیک بر اشک وی راه بستم
با همه درد و آشفتگی باز
 چهره ام خشک و بی اعتنا بود
 سوختم از غم و کس ندانست
 در درونم چه محشر به پا بود

موفق و شاد باشید.