ذکر علی ( ع )

                       

منت به سرم نیست به جز منت مولا

                             یا هو مددی سرور من حضرت والا

یا هو نشود سایه ی تو کم ز سر من

                             یا هو نظری کن به دل در به در من

یا هو به گدایت بکن از لطف نگاهی

                          یک عمر پریشانی و از چاله به چاهی

جامی که ز دست تو گرفتم ، شرفم داد

                    یک دست می و دست دگر تار و دفم داد

دل مست و زمین مست و زمان مست ز جامت

                            عالم همگی شیفته ی عشق و مرامت

یک تار ز مویت ندهم ملک دو عالم

                          درویشم و این بس که به نام تو ببالم

نای و نی و دف ذکر علی گوید و خواند

                              بد خواه علی نام به گیتیش نماند

در مسلک ما شرب مدام است طریقت

                           ما مست می ساغر حقیم و شریعت

- - - - - - -- - - - -  - - - - - - - - - - - - - - - - - -

"خدایا" مرا وسیله "صلح و آشتی" خود قرار ده ؛

تا آنجا که "نفرت" است , حامل "عشق" 

جائی که "خطاکاری و بدی" است , حامل "گذشت" 

جائی که"نفاق" است , حامل "یکرنگی"

جائی که "نادرستی" است , حامل  "درستی"

جائی که "شک" است , حامل " یقین"

جائی که "نا امیدی" است , حامل " امید"

جائی که " تاریکی " است , حامل " نور"

و در جائی که " غم " است , حامل  "شادی " باشم ,

پروردگارا !

کمکم کن ؛ تا بجای "تسلی خواهی" , "تسلی" دهم ,

                بجای "درک شدن" , درک کنم,

زیرا ؛
              پیدا شدن , درگرو گم شدن است ,

و با بخشش دیگران , خود بخشوده میشویم ,

و در مرگ , حیات جاودان پیدا میکنیم.

آمین یا رب العالمین ...

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

پی نوشت :

در این آپ دیت عضو خوب گروه (( سودای عاشق )) هم به من کمک کرد ...

بابت زحماتش ممنون و سپاسگذارم ...

تبسم و نگاه ...

تنها نگاه بود و تبسم میان ما  ،تنها نگاه بود و تبسم ،اما...نه...

گاهی که از تب هیجان ها  بی تاب می شدیم

گاهی که قلب هامان می کوفت سهمگین

گاهی که سینه هامان چون کوره می گداخت

دست تو بود و دست من این دوستان پاک

کز شوق سر به دامن هم می گذاشتند

وزین پل بزرگ پیوند دستها  ، دل های ما به خلوت هم راه داشتند...

یکبار نیز اگر یادت باشد ،وقتی تو راهی سفر بودی

یک لحظه ،  وای تنها یک لحظه ، سر روی شانه های هم اوردیم...

با هم گریستیم...

تنها نگاه بود و تبسم میان ما  ، ما پاک زیستیم...

ای سر کشیده از صدف سالها ی پیش ،ای بازگشته از سفر خاطرات دور...

 
آن روزهای خوب ، تو آفتاب بودی ، بخشنده و گرم...

من مرغ صبح بودم مست و ترانه گو...

اما در آن غروب که از هم جدا شدیم ، شب را شناختیم...

در جلگه ی غریب و غم آلود سر نوشت ، زیر سم سمند گریزان ماه و سال...

چون باد تاختیم ، در شعله ی بلند شفق ها غمگین گداختیم...

جز یاد آن نگاه و تبسم ، مانند موج ریخت بهم هر چه ساختیم...

ما پاک سوختیم،  ما پاک باختیم...

ای سرکشیده از صدف سال های پیش ،ای باز گشته ای به خطا رفته!!

با من بگو حکایت خود تا بگویمت :

اکنون من و توایم و همان خنده و نگاه ، آن شرم جاودانه ،آن دست های گرم...

آن قلب های پاک و آن راز های مهر که بین من و تو بود...

ما گرچه در کنار یکدیگر اینک نشسته ایم

بار دگر بر چهره ی هم چشم بسته ایم

دوریم هر دو دور...!

با آتش نهفته به دل های بی گناه ، تا جاودان صبور...

ای آتش شکفته اگر او دوباره رفت

در سینه ی کدامین محبت بجویمت؟

ای جان غم گرفته بگو دور از آن...نگاه...

در چشمه ی کدام تبسم بشویمت!؟